ناامن و همراه با سوءظن به همه به وجود آید. بعکس، بنده معتقدم اگر ما با فساد و مفسدِ واقعی برخورد حقیقی و جدّی کنیم، این کار باید به مردم احساس آرامش بدهد. این نباید تعمیم داده شود و بگویند پس همه این‌طورند ! در بیان هم نباید چنین چیزی گفته شود.

نقطه دیگر، مسأله اتّحاد بین نیروهای مؤمن به اسلام و نظام جمهوری اسلامی است. البته ما بارها این را گفته‌ایم. از اوّلِ انقلاب، این مسأله مهمِّ نظام بوده است و امام رضوان‌اللَّه‌تعالیعلیه بارها و بارها میفرمودند؛ دلسوزان نظام هم همیشه این را گفته‌اند؛ اما در عمل آنچه که باید صورت گیرد، صورت نگرفته است. ما باید حقیقتاً مرز دوستی و دشمنی را مشخّص کنیم. امروز کسانی با هم مقابله و معارضه میکنند که به اصل اسلام، به حاکمیت اسلام، به برخاسته بودن دولت از دین - یعنی اتّحاد دین و سیاست - به اصول مبنایی قانون اساسی - مثل اصل چهارم و پنجم و مسأله ولایت فقیه - و دیگر چیزها حقیقتاً معتقدند. اینها با همدیگر سرِ جزئیات و قضایای کوچک، آن‌چنان معارضه‌ای میکنند و چنان جنجالی علیه هم راه میاندازند که دشمنیهای اصلی در حاشیه امن و دشمنان اصلی در سایه قرار میگیرند ! دشمنان اصلی چه کسانیاند ؟ کسانی که با اصلِ نظام اسلامی مخالفند. همان‌طور که فرمودند ^[1] بزرگترین نعمت خدا وجود این نظام