چشمشان به دست دشمن و قدرت دشمن و موشک دشمن و اقتدار دشمن باشد. این بیشجاعتی، بسیار خطر بزرگی است.

صفت سوم، خودآگاهی است. مسؤولان باید آگاه باشند و بفهمند پیرامون آنها چه میگذرد؛ والّا اگر مسؤولان و مدیران کشور، نمایندگان مردم، مؤثّرینِ در دستگاه قضایی و دیگر جاها، آدمهای خوبی باشند؛ باتقوا باشند و شجاعت هم داشته باشند، اما ندانند امروز صف‌بندی دنیا کجاست و دشمن کجا نشسته است و از کجا حمله میکند، ضربه خواهند خورد. جوانانی که در دوران جنگ تحمیلی در جبهه بودند، خوب میفهمند من چه میگویم. گاهی انسان در صحنه صدای شلیک توپ را میشنید؛ اگر میفهمید که این شلیک از طرف دشمن است، میتوانست مسیر خود را معیّن کند و وظیفه خود را بفهمد. اگر میدانست این شلیک از طرف خودی به طرف دشمن است، باز مسیرش معیّن میشد؛ اما اگر شلیک خودی را با دشمن و دشمن را با خودی اشتباه میکرد، گمراه میشد و نمیفهمید باید چه کار کند. وقتی توپخانه دشمن علیه شما مرتّب آتش میبارد، اگر ندانید دشمن است که آتش میبارد، در مقابل او حسّاسیت به خرج نمیدهید. گاهی هم خودی علیه دشمن شلیک میکند؛ اگر این را هم نشناختید، باز اشتباه خواهید کرد؛ به طرف خودی برمیگردید و میگویید چرا شلیک میکنید !؟ امروز خودآگاهی یکی از مهمترین نیازهای مسؤولان کشور ماست. باید بفهمند دشمن از کجا حمله میکند.