یکى از مؤلّفه‌هاى شخصیت ایرانى، دفاع جانانه‌ى او در دوران دفاع مقدّس است. کسى نمى‌تواند این را منکر شود. آنهایى که به ایران حمله کردند، حمله نکردند تا بعد از هشت سال، دست از پا درازتر برگردند و بروند و تازه صدها میلیارد دلار هم علیه آنها ادّعا وجود داشته باشد - که الان ما علیه عراق، این ادّعاها را داریم - حمله کرده بودند تا حداقل منطقه‌ى خوزستان را ببرند. اگر توفیق نصیبشان مى‌شد، کمى آن طرفتر، ایلام و کرمانشاه را هم تصرف مى‌کردند. چه کسانى نگذاشتند ؟ رزمندگان ما و مردان و جوانان این کشور. همینهایى که در شلمچه و فاو و در مناطق گوناگون عملیاتى در غرب و جنوب کشور، یادهایشان امروز در سنگرهاى به خاک و غبار آلوده شده، قابل جستجوست و شما این جستجو را انجام مى‌دهید. آحاد ملت ایران - به‌ویژه مسؤولان کشور - باید از رزمندگان و جانبازان و خانواده‌ى شهدا و ایثارگران و کسانى که ده، دوازده سال را در اسارت گذراندند و نیز از تعداد زیادى که رفتند و بحمداللَّه برگشتند و الان هم حىِ‌ّ مرزوق در بین مردم ما و در میان جمعِ حاضرِ شما هستند، خیلى ممنون و متشکّر باشند. نباید گذاشت این یاد پنهان بماند و ارزش والاى جهاد و مبارزه در دوران غربت، از یاد ملت ایران برود.

ما غریبانه جنگیده‌ایم. در دوره‌ى جنگ، ارتش ما غریب، سپاه ما غریب و بسیج ما غریب بود. کسانى که مى‌خواستند حقیقتاً جانفشانى کنند، با غربت مى‌جنگیدند. از چه جهت غربت ؟ از این جهت که هیچ