انسانهای والا و فرشته‌گون که در طول این هشت سال، از میان جمع شما، با همه وجود خود، این کشور و این ملت و ناموس تاریخىِ این ملت را محفوظ نگه داشتند و پاداششان را هم گرفتند: به ملکوت اعلی عروج کردند؛ بعضی هم به شرف جانبازی نائل آمدند؛ جمع کثیری هم امروز بحمداللَّه در جامعه ما حضور دارند که شما و بقیه برادران مبارز و مجاهدِ دوران دفاع مقدّس هستید. این اوّلین احساسی است که انسان به ذهنش میرسد.

نکته این‌جاست که تجلیل از سپاه، تجلیل از یک شیءِ تاریخی و موزه‌ای نیست. بعضی این‌طور میخواهند. بعضی میخواهند از سپاه تجلیل و به آن احترام کنند؛ اما مثل شیئی که متعلّق به دوران گذشته است و در موزه نگهداری میشود. چنین تجلیلی از سپاه، غلط اندر غلط است. سپاه یک موجود زنده است؛ متعلّق به دوران تاریخىِ ویژه هم نیست. همین است که در یک دوران تاریخىِ ویژه که پای امتحان به میان آمد، سپاه امتحان خوبی داد. این یک پلّه از یک نردبان تکامل و تعالی معنوی است. از این حوادث، همیشه برای یک ملت میتواند پیش آید. هیچ وقتی نیست که یک ملت بتواند مطمئن و خاطر جمع باشد که امتحانِ دشوار برای او پیش نمی‌آید. یک انسان هم همین‌طور است. انسانها هم هیچ‌وقت نباید خاطرجمع باشند که همین الان در صراط بسیار حسّاس و دقیقِ یک امتحان قرار ندارند. این است که دائم باید مراقب بود. تقوا یعنی همین؛ مراقبت دائمی.