بیانات سال 81
بسم‌اللَّه‌الرّحمن‌الرّحیم از این‌که امسال هم این توفیق را پیدا کردیم که در جمع علما و اساتید دانشگاه - که فرزانگان ملت و کشور هستند - ساعتی را در ماه مبارک رمضان بگذرانیم، خیلی خوشحالم. برای بنده این جلسه از چند جهت مغتنم است: یکی این‌که نفس حضور در جمع اهل علم و کسانی که سروکار با دانش و تحصیل و مدرسه و شاگرد دارند، برای ما یک حادثه شیرین و لذّتبخش است. در زندگی معمولی ما و در این راه پُرماجرا و سنگلاخِ سیاست و مدیریّت، این، فرصت و فرجه‌ای است؛ یک نفس‌کشی است. شاید بهترین ساعات تفریح برای بنده در شبانه‌روز - که بخواهم کار موظّف انجام ندهم - آن ساعاتی است که به کارهای علمی خودم میپردازم. اوّلاً از این جهت، حضور در جمع اهل علم برای ما مغتنم و محظوظکننده است. ثانیاً چون در جمع شما بنده مستمعم و طبق معمولِ این جلسات، غالباً از زبان اساتید و زبدگان دانشگاهی مسائل عمده مربوط به علم و دانشگاه و جریان علمی در کشور مطرح میشود، خشنودم و این هم برای بنده مغتنم است؛ زیرا در مورد مسأله علم و تحقیق و دانشگاه و ... ذهنیّتِ درستی به مسؤولان میبخشد و دیگر این‌که برخی از این مسائلی که مطرح میگردد، قهراً حل میشود؛ بیانات در دیدار جمعی از اساتید دانشگاه‌ها