بیانات سال 81


بیانات در دیدار جمعی از دانشجویان

بسم‌اللَّه‌الرّحمن‌الرّحیم‌

این جلسه برای بنده جلسه بسیار شیرین و مطلوبی است. البته بنای این جلسه نمادین است؛ یعنی این‌که در این چندین ساله که یک روز از ماه رمضانِ هر سال را با جمعی از پسران و دختران دانشجو مینشینیم و افطار میکنیم، فینفسه یک کار نمادین است. من مایلم با این کار، ارزشِ قشر دانشجو و نقش‌آفرینی بسیار مهمّی را که این قشر میتواند در حال و آینده کشور داشته باشد، در افکار عمومی منعکس کنم. همچنین دوست دارم نشان داده شود که نظام اسلامی از رشد جریان دانشجویی و همه خصوصیّاتی که متعلّق به این جریان است، استقبال میکند. این خصوصیّات، همین چیزهایی است که خود شما گفتید و میدانید: جوشش شوق و استعداد، انگیزه‌های جوانانه، خواستهای آرمانگرایانه، دلبستگی به آرمانهایی که برای غیرجوانان حتّی گاهی دست‌نیافتنی به نظر میرسد، اما جوان به هیچ وجه این‌طور نمیاندیشد و در راه آن تلاش میکند و همین تلاش است که ملتها و کشورها را از حالت رکود خلاص میکند. این، هدف اصلی جلسه است.

این‌که شما بلند شوید صحبت کنید و مطالبی را بگویید، این هم برای من فایده ویژه دوم است که بنده به این هم اهمیت میدهم. البته بعضی از دوستان گفتند که سؤال مطرح کنند؛ معنایش این است که بنده

«1»