بیانات در دیدار کارگزاران نظام

بسم‌اللَّه‌الرّحمن‌الرّحیم‌

میلاد مسعودِ حضرت نبىّ اکرم، محمّدبن‌عبداللَّه صلّیاللَّه‌علیه‌وآله را به همه امّت بزرگ اسلامی، به همه آزادگان عالم، به ملت شریف و مؤمن ایران و به شما حضّار محترم و عزیزی که در این مجلس تشریف دارید - بخصوص میهمانانی که از دیگر کشورها تشریف آورده‌اند - تبریک عرض میکنم.

این روزِ بزرگ که هم میلاد پیغمبر اکرم و هم میلاد امام جعفر صادق علیه‌الصّلاةوالسّلام است، یکی از مقاطع عظیم تاریخ بشر را به وجود آورده است. در مثل چنین روزی، خداوند متعال بزرگترین ذخیره الهی را که وجود مقدّس پیامبر گرامی بود، به عرصه وجود آورد؛ این شروعِ یک مقطع تعیین کننده در سرنوشت بشر بود. در آیات ولادت پیامبر گفته‌اند، وقتی آن بزرگوار متولّد شد، کنگره‌های کاخ کسری ویران گردید؛ آتشکده آذرگشسب که قرنها روشن بود به خاموشی گرایید؛ دریاچه ساوه که در نظر عدّه‌ای از مردم در آن وقت، مقدّس شمرده میشد، خشک شد و بتهایی که بر گِرد کعبه آویخته بودند، سرنگون شدند. این نشانه‌ها که کاملاً رمزی و نمادین است، نشان‌دهنده جهتِ اراده و سنّت الهی در پوشاندن خلعت وجود به این موجود عظیم و این شخصیت والا و بی‌نظیر است. معنای این حوادثِ نمادین این است که