تجاوزی به حقوق کسی صورت نمیگیرد؛ در موضع حق قرار میگیرد و برای حق تلاش میکند و پیروزی نهایی متعلّق به اوست. این معنای از قدرت که عنصر اصلی آن، اراده مردم و حکومت برای دفاع از ارزشهای والا و متعالی است، امتحان خود را در بیست‌وچهار سال گذشته به‌خوبی پس داده است. قدرتهای مادّی نتوانستند در مقابل اقتدار معنوی حق در ایران، در لبنان، در فلسطین و در هر نقطه‌ای که قدرت حق وارد میدان شد، مقاومت کنند و آن را به زانو درآورند و با حجم سنگینِ خودشان از میدان خارجش کنند. این حقیقت همیشه بوده، هست و بعد از این هم خواهد بود.

امریکاییها در عراق در مواجهه با رژیم صدّام، با یک قدرت مادّی از نوع خودشان و به‌مراتب ضعیفتر روبه‌رو بودند. لذا پیش رفتند و پیروز شدند؛ اما امروز بعد از آن‌که به‌ظاهر پیروزی نظامی را به‌دست آورده‌اند، در مواجهه با اراده و خواست مردم عراق احساس ضعف و شکست و عقب‌نشینی میکنند. آنچه امروز در مقابل اشغالگران عراق قرار دارد، یک نیروی نظامی و یک تجهیزات پیشرفته نیست؛ بلکه یک اراده عمیق مردمی است؛ مردمی که نمیخواهند اشغالگر را در خانه خود، مسلّطِ بر خود و منابع حیاتی خود مشاهده کنند؛ نمیخواهند هویّت اسلامی و ملی خود را به وسیله اشغالگران در تحقیر ببینند. این همان چیزی است که یک قدرت حقّانی را به‌وجود میآورد و اگر در صحنه باقی بماند و اراده مقاومت در دل انسانها باقی باشد، هیچ قدرتی در مقابل آن تاب مقاومت ندارد. فلسطین و لبنان، نمونه‌های دیگر است.