بیانات در خطبه‌‌های نمازجمعه

بسم‌اللَّه‌الرّحمن‌الرّحیم‌

الحمدللَّه ربّ العالمین. نحمده و نستعینه. و نستغفره و نتوکّل علیه. و نصلّی و نسلّم علی حبیبه و نجیبه و خیرته فی خلقه، حافظ سرّه و مبلّغ رسالاته، سیّدنا و نبیّنا ابی‌القاسم المصطفی محمّد و علی آله الأطیبین الأطهرین المنتجبین. الهداة المهدیّین المعصومین، سیّما بقیّةاللَّه فی‌الأرضین. و صلّ علی ائمّة المسلمین و حماة المستضعفین و هداة المؤمنین. « اوصیکم عباداللَّه بتقوی اللَّه ».

همه برادران و خواهران عزیزِ نمازگزار و خودم را به رعایت تقوا و پرهیزکاری و مراقبت از گفتار و کردار و حتّی پندار توصیه میکنم. امروز در خطبه اوّل، مسأله مهمّ این روزها را که مسأله عراق و حوادث بسیار پیچیده آن است، مطرح میکنم و در خطبه دوم بیشترِ وقت را به خطاب عربی به برادران و خواهران عربِ عراقی و سایر کشورهای اسلامی و بخش کوتاهی از آن را به توصیه‌های دیگر میگذرانم. قبل از ورود در مطلبی که امروز همه دلها و چشمها - نه فقط در ایران بلکه در سراسر جهان، بخصوص منطقه ما - متوجّه آن است، یعنی مسأله عراق، یک مسأله دیگر را به صورت کوتاه عرض میکنم که به نظر من برای ما ملت ایران از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است و آن رعایت توصیه‌ای است که در اوّلِ سال به همه مسؤولان و همه مردم عرض کردم: مسئله کوشش همگانی برای خدمت‌رسانی به مردم و نشان دادن کارآمدىِ نظام در عمل.