حرکت باید در دانشگاهها و مراکز علمی و تحقیقاتی ما به صورت انگیزه‌ای عام، امری مقدّس و یک عبادت تلقّی شود. همه رشته‌های علوم باید به این صورت درآید. ما باید این جرأت را داشته باشیم که فکر کنیم میتوانیم نوآوری کنیم.

البته میشود در مقابل این حرف، با نومیدی تمام گفت: چه کار کنیم که دیگران نکرده‌اند ؟ کدام راه را برویم ؟ اما من تصوّر میکنم میشود این فکر و امید را در دل پروراند که میشود راههای نارفته را پیدا کرد. یک روز بسیاری از چیزهایی که امروز دنیا و بشریت میشناسد، ناشناخته بود؛ اما کسانی جرأت کردند و این ناشناخته‌ها را شناختند. چه دلیلی دارد که ما نتوانیم راه ناشناخته دیگری را کشف کنیم ؟ این‌طور هم نیست که امروز هر کشف جدیدی مستلزم دست یافتن به عالیترین دانشها و بالاترین فناوریها باشد تا ما بگوییم آن را نداریم. این توقّع از جامعه علمی کشور وجود دارد. با این حساب، هرچه مجموعه مراکز تحقیقاتی در دانشگاهها و بیرون دانشگاهها بیشتر باشد، بهتر است.

البته اشکالی را که دوست عزیزمان کردند، من کاملاً قبول دارم؛ یعنی در جاهایی پولهای بیخودی خرج میشود - در واقع هدر میرود؛ این تعبیرِ کاملاً درستی بود - و دست و دلبازیهای بیجا، بیمعنی و بیمورد به‌کار میرود؛ اما در عوض، در مواردی که لازم است، مشکلات مالىِ فراوانی وجود پیدا میکند. این نابسامانیها باید حتماً بسامان شود. البته این جزو کارهای دولت هم هست، که باید سفارش و تأکید شود؛ بنده هم ان‌شاءاللَّه تأکید خواهم کرد. بنابراین حرف اوّل و اصلی ما با شما اساتید محترم و همه اعضای جامعه علمی - چه دانشگاه پزشکی، چه