مناطق با خشم به آمریکایی‌ها نگاه می کند و اگر دستش برسد، بی تردید ضربه وارد می کند، این کاری است که خود آمریکایی‌ها کرده اند؛ تقصیر کسی نیست. مثل دیوانه یی که هی به این و آن می پرد، بی جهت این و آن را متهم می کنند؛ « از فلان جا تحریک شدند، از فلان جا دخالت کردند »؛ نه، تحریک کسی نیست؛ این هویت ملت عراق است که دارد بروز می کند. وطن یک ملت را بگیرید، سربازتان را در کوچه و خیابانِ او راه بیندازید، به زن او بی حرمتی کنید، جوان او را جلوی چشم همه روی زمین دمرو بخوابانید و کف پوتینتان را روی سر او بگذارید؛ من که این جا نشسته ام، طاقت نمی آورم این وضعیت را ببینم؛ چطور یک انسان با ایمان و با غیرت عراقی این وضعیت را تحمل می کند ؟ لازم نیست کسی تحریک کند؛ خود شما بزرگ ترین و پلیدترین تحریک کننده‌ی ملت عراق هستید. چرا وارد خانه‌ی او شدید ؟ چرا دروغ گفتید ؟ گفتید دنبال سلاح کشتار جمعی می گردید. کو سلاح کشتار جمعی ؟ چرا پیدا نکردید ؟! ما این حرفها را حالا می زنیم ؟ در خود آمریکا و اروپا شخصیتهای برجسته‌ی سیاسی و غیره فریادشان بلند شد؛ گفتند شما دروغ گفتید؛ به همین بوش و دار و دسته اش گفتند دروغ گفتید. شما با دروغ وارد عراق شدید. قصد شما مبارزه با سلاح کشتار جمعی نبود؛ قصد شما تصرف عراق و نفت این کشور و نزدیک شدن به قلب دنیای اسلام بود؛ خواستید قلب دنیای اسلام را تصرف کنید. خود اینهایند که با دروغِ خود دارند در همه جای عراق جنایت و کشتار می کنند. برای آنها سنی و شیعه هم فرقی ندارد؛ با همه‌ی آحاد ملت عراق - اگر در مقابل آنها به خاک نیفتند - دشمن‌اند. میگویند باید در مقابل ما به خاک بیفتید؛ حرف هم نزنید، چشمهایتان را هم ببندید تا ما هر کار می