میکند؛ مردم را از زندگی کردن در زیر سایه‌ی این نظام خشنود میکند. من دیدم کسی را که به‌خاطر این‌که یک مسؤول حرکت زیبایی انجام داده بود، میگفت من افتخار میکنم که در نظامی زندگی میکنم که فلان مسؤولش این حرف را زد یا این کار را کرد. گوینده‌ی این حرف، خودش یکی از نخبگان برجسته بود. شما مأمور جمهوری اسلامی - از استاندار تا فرماندار، تا مدیران کلِ بخشهای مختلف، تا رؤسای ادارات، تا کارمندان - چه در بخش اجرایی، چه در بخش قضایی و چه در نیروهای مسلح، وضعتان این‌طوری است؛ اگر خدای نکرده تخطی کنید، از وظیفه سر باز بزنید و عملی از شما سر بزند که شایسته‌ی یک مأمور نیست، بدانید مردم میفهمند. نباید اشتباه کنیم و خیال کنیم اگر صورت‌سازی کردیم، مردم نمیفهمند؛ نه، مردم بالاخره میفهمند؛ ولو برای گذران کار به رو نیاورند، یا به این دلیل که ببینند فایده‌یی ندارد، حرفی نزنند؛ اما حس میکنند. این حس آنها، گله و شکوه‌ی از شخص شما نیست؛ بلکه از نظام است؛ بلکه از اسلام است؛ و از بسیاری از خدمتگزارانی است که در این نظام دارند با صفا و خلوص کار میکنند و باید از آنها ممنون بود؛ اما کاری که خدای نکرده منِ نوعی در هر رده‌یی از رده‌های کار اجرایی یا قضایی یا دیگر رده‌ها انجام دهم که خطا باشد، همه‌ی این زحمات را دچار اشکال میکند. به نظر من مهمترین نکته‌یی که هر مسؤولی باید توجه داشته باشد، این است. مردم مسؤولان را در همه‌ی رده‌های این نظام، نمایندگان نظام و رهبری و دولت و بلکه اسلام به‌حساب می‌آورند. هر کار خوبِ اینها به حساب همه‌ی آنها تمام خواهد شد و برای آنها مایه‌ی روسفیدی و افتخار است؛ عکس‌اش هم همین‌طور است.