را بررسی کنند و اگر حس میکنند مشکلی وجود ندارد، حتماً برای این فکرِ خوب، اقدام کنند که نخبگان مثلاً تا یک رتبه‌یی - رتبه‌ی دوم یا سوم - بتوانند وارد دانشگاهها شوند. بعضی از کارهای دیگری هم که دوستان مطرح کردید، مسائلی است که احتیاج به کار، مطالعه و دنبالگیری از سوی دستگاههای دولتی دارد، که ما ان‌شاءاللَّه میگوییم اینها را تفکیک کنند و هر کدام را یا به شورای عالی انقلاب فرهنگی یا به دستگاههای ذیربط مرتبط کنند.

تنها نکته‌ی تذکرآمیزی که میخواهم عرض کنم، این است: برخی از این مشکلاتی که شما ذکر میکنید، در کوتاه‌مدت و بعضی در بلندمدت کاملاً قابل حل است. بیان این مشکلات هیچ ایرادی ندارد؛ بخصوص در چنین جلسه‌یی که کاملاً صمیمانه و در جو مهربانی و محبت تشکیل شده؛ من کاملاً استقبال میکنم؛ حتی اگر همه‌ی شما مشکلاتی از این قبیل را بیان کنید؛ منتها توجه کنید که کیفیت بیان را یأس‌برانگیز نکنید؛ یعنی مراقب باشید که فضا یأس‌آلود نشود. عزیزان من ! همه چیز به امید متکی است؛ یعنی بایستی شما و مسؤولان دانشگاههای کشور - مسؤولان دولتی در رده‌های مختلف - که بناست در هر زمینه‌یی از جمله در این زمینه‌هایی که شما میگویید، فعالیت کنید، امیدوار باشند که میتوانند پیش بروند و میتوانند به نقطه‌ی مطلوب برسند. نوع بیان را نوعی نکنید که معنایش حاکمیت فضای یأس بر تحرک باشد؛ نه، هیچ جای یأس و نومیدی نیست و پیام یأس‌آلود هم به نظر من جایی ندارد.