در زمانِ خود ما، یک همسایه‌ی متجاوز، متعرض، زیاده‌خواه، دچارِ جنونِ قدرت‌طلبی و قدرت‌خواهی، با تشویق قدرتهایی که با اسلام مخالف بودند و قصد سلطه‌ی بر ایران عزیز را داشتند، به کشور ما حمله کرد و این ملت دفاع جانانه‌یی کرد.

بعد از سالهای متمادی، اولین‌بار بود که ملت ما توانست در مقابل تجاوزِ بیگانه، فاتحانه و سربلند از میدان جنگ خارج بشود. دویست سال بود که در هر حمله‌ی نظامی که به کشور ما میشد، ملت ما شکست میخورد؛ مردم ما منفعل میشدند؛ دشمن به داخل خانه‌ی ما نفوذ میکرد؛ اما این اولین‌بار بود که به برکت اسلام و به برکت انقلاب اسلامی، ملت و نیروهای مسلح ما توانستند افتخار بیافرینند؛ توانستند دشمن را ناکام کنند؛ آن هم دشمنی که فقط با نیروی خود و با موجودی خود وارد میدان نشده بود، بلکه موجودىِ دنیای مستکبر پشت سر او بود و بسیاری از آنها در خدمت او. ملت ما و نیروهای مسلح ما بر چنین دشمنی پیروز شدند؛ البته زحمت کشیدند، تلاش کردند.

این تصویرهای مبارکی که اطراف این میدان را پوشانده است، هر کدام نماد یک دنیا فداکاریاند؛ هر کدام کوهی از عشق و شور و شوق هستند برای دفاع از حق؛ برای دفاع از ایران؛ برای سربلند کردن پرچم برافراشته‌ی اسلام عزیز در این کشور. ملت ما پیروز شد؛ امنیت را به