ضدیت با فساد و انحراف و کجروی و وابستگی نهاده شده است. این هدیه را باید نگه داشت. این طور نیست که اگر خدا به قومی نعمت داد، آن قوم خاطرجمع باشند که این نعمت برای آنها خواهد ماند. شما در سوره ی حمد می خوانید: « صراط الّذین انعمت علیهم غیرالمغضوب علیهم و لاالضّالّین »؛ یعنی « مغضوب علیهم » و « ضالّین » هم جزو « انعمت علیهم » اند. نباید تصور شود که خدا به عده یی نعمت می دهد و عده یی را گمراه می کند و مورد غضب قرار می دهد؛ نه، « غیر المغضوب علیهم » به حسب ترکیب نحوی عربی، صفت « انعمت علیهم » است. خدا به انسان های زیادی نعمت داده است. نعمت دادشده گان دو نوع اند؛ یک عده کسانی هستند که با عمل خود، با سوء رفتار خود، با تنبلی خود، با انحراف خود و با دل سپردن و تن سپردن به هوس های زودگذرِ منحرف کننده، نعمت را بر باد دادند؛ یک عده هم کسانی هستند که نعمت را با کوشش و تلاش و شکرانه ی خود نگه داشتند. کسانی که نعمت را بر باد دادند، « ﴿مغضوب علیهم » ﴾ و « ﴿ضالین » ﴾ اند؛ آنهایی که نعمت را نگه داشتند، « ﴿غیرالمغضوب علیهم و لا الضّالّین » ﴾ اند.

خدای متعال، هم به انبیا و اولیا و شهدا و صالحین نعمت داده است - « ﴿فاولئک مع الّذین انعم اللَّه علیهم من النّبیّین و الصّدیقین و الشّهداء و الصّالحین » ﴾ - هم به بنی اسرائیل نعمت داده است؛ « ﴿اذکروا نعمتی الّتی انعمت علیکم ﴾ ». در سوره ی بقره سه مرتبه این تعبیر تکرار شده است. خدا به بنی اسرائیل هم نعمت داد، منتها آنها نعمت را کفران کردند.