بیانات در دیدار دانشگاهیان سمنان

بسم اللَّه الرّحمن الرّحیم

آنچه که در این جمع پُرشور، پُراستعداد و پُرشوق مشاهده می کنم، برای من در حکم یک اشارت بزرگ است. جمعهای دانشجویی در اغلب نقاطی که ما توفیق پیدا می کنیم در بین این عزیزان شرکت کنیم، همین طورند. شما هم یکی از مجموعه های بزرگِ دانشجویی کشور هستید؛ البته در گنجایش این تالار، بخشی از مجموعه ی عظیم دانشجویی استان تشریف دارید که من خواهش می کنم سلام من را به بقیه ی دانشجویان و استادان - که عزیزان ما هستند - برسانید. آنچه که در این مجموعه مشاهده می شود، حقیقتاً یک تحرک، تپش، شوق، امید و آماده به کاری برای پیمودن راههای دشوار و رسیدن به قله است. این درست است که گفت:

تپش دل بود سرا پایم قطره ی ناچکیده را مانم

بعضی از انسانها آن چنان وجودشان پُرتپش و پُرتحرک است که مثل اینکه همه ی اعضا و جوارح آنها قلب است؛ اینها می توانند به قله برسند. رسیدن به قله، یک مرحله ی « آرزو » دارد. شما وقتی از پنجره ی خانه تان منظره ی کوهستان را مشاهده می کنید - که در تهران مکرر دیده می شود - می بینید کسانی به آن بالاها رفته اند و دارند در ارتفاعات بلند راه می روند؛ آرزو می کنید کاش شما هم بتوانید به آنجا برسید. این، یک مرحله است؛ لیکن کافی نیست. مرحله ی بعد این