جمع حاضر محور اجتماعشان، این عنوان فاخر و بسیار والا و باعظمت است. البته همه‌ی مسلمین به اهل‌بیت ارادت دارند، مگر جمع خیلی قلیلی که نواصب و امثال اینها باشند. فرقه‌های مسلمین، همه نسبت به اهل‌بیت پیغمبر ارادت دارند و جایگاه والای آنها را در علم و عمل قبول دارند؛ ولی شیعیان کسانی هستند که به تعبیر زیارت جامعه - « معروفین بتصدیقنا ایّاکم » - شناخته شده‌اند به اینکه اینها پیرو ائمه و مصدِّق ائمه ( علیهم‌السّلام ) هستند و مقامات معنوی آنها را میشناسند و جایگاه آنها را در امت اسلامی و در جانشینی پیغمبر میپذیرند و قبول کرده‌اند. اینکه محور این اجتماعات، یک چنین امر باعظمتی است، سطح کار، عظمت کار، ارزش کار را بالا می‌برد؛ رسالت کار را اهمیت میبخشد. برای چه ما دور هم جمع میشویم ؟ این هدف را باید به طور مشخص روشن کنیم؛ بدانیم دنبال چه هستیم.

امروز دنیای اسلام به پیام اهل‌بیت نیازمند است. مسئله‌ی پیروان اهل‌بیت و مجمع اهل‌بیت و ندای اهل‌بیت در جوامع شیعی، ندای تفرقه‌افکنانه نیست؛ بر خلاف آنچه که بعضی تنگ‌نظرها از یک طرف و بعضی مغرضها از یک طرف تصور میکنند و آن را در بوقهای تبلیغاتی خودشان دائم میدمند و تکرار میکنند. مسئله، مسئله‌ی نفی نیست؛ مسئله، مسئله‌ی اثبات است. مکتب اهل‌بیت حقایقی دارد، مطالبی دارد که امروز دنیای اسلام به اینها نیازمند است.