کردن به برادر مؤمن در همه‌ی امور. انسان وظیفه بداند؛ کمک فکری، کمک مالی، کمک جسمانی، کمک آبروئی. این مواسات است.

سوم، « و ذکراللَّه علی کل حال »؛ در همه حال ذاکر خدای متعال باشد. ذکر این است.

آنوقت حضرت باقر در همین روایت، « ﴿ذکر اللَّه علی کل حال » ﴾ را معنا کرده‌اند: « ﴿و هو ان یذکر اللَّه عزّوجل عند المعصیة یهمّ بها ﴾ »؛ وقتی که میرود به سمت معصیت، ذکر خدا او را مانع بشود. ذکر؛ یاد کند خدا را و این معصیت را انجام ندهد؛ انواع معاصی را؛ خلاف واقع گفتن، دروغ گفتن، غیبت کردن، حق را پوشاندن، بی‌انصافی کردن، اهانت کردن، مال مردم را، مال بیت‌المال را، مال ضعفا را تصرف کردن یا درباره‌ی آنها بیاهتمامی به خرج‌دادن. اینها گناهان گوناگون است. در همه‌ی اینها، انسان توجه کند به خدا؛ ذکر خدا مانع بشود از اینکه انسان به سمت این گناه برود.

« ﴿فیحول ذکر اللَّه بینه و بین تلک المعصیة و هو قول اللَّه عزّوجل انّ الذّین اتّقوا اذا مسّهم طائف من الشّیطان تذکّروا ﴾ ». بعد حضرت میفرمایند که این، تفسیر آن آیه است که فرمود: « ﴿انّ الذّین اتّقوا اذا مسّهم طائف من الشّیطان ﴾ »؛ وقتی شیطان به اینها تنه میزند، گذرنده‌ی شیطان اینها را مس میکند؛ یعنی هنوز درست به جانش هم نیفتاده، « تذکّروا »؛ فوراً اینها متذکر میشوند. « فاذا هم مبصرون »؛ این ذکر موجب میشود که