مجموعهی معلمان آموزش و پرورش، از این جهت نمیتوانند همدوشی کنند؛ معلم آموزش و پرورش، یک اهمیت ویژه دارد. این اهمیت ویژه از کجاست ؟ از اینجاست که آموزش و پرورش و مدارس - دوازده سالِ از پیش دبستانی تا انتهای دبیرستان - یک کارگاه عمومىِ آموزشی است برای همهی افراد یک جامعه؛ مثل یک قرنطینه است که همهی افراد جامعه از یک نقطهای وارد این مجموعه و این کارگاه میشوند و از یک نقطهای خارج میشوند. آنهم در چه دورانی ؟ در دورانی که در عمر هفتاد ساله و هشتاد ساله و صد سالهی یک انسان، هیچ دورانی از لحاظ فراگیری، به اهمیت این دوران نیست؛ دوران طلایی فراگیری، یعنی از شش سالگی تا هجده سالگی. آموزش و پرورش و معلم را با این نگاه ببینید. سلسلهی عظیمِ میلیونىِ آحاد یک ملت، در بهترین دورههای زندگی برای فراگیری - یعنی در همان دوازده سال - وارد کارگاه عظیمی میشوند که اسمش آموزش و پرورش است. سرو کار اینها با کیست ؟ با معلم. بنابراین معلم، نقشآفرینِ این کارگاه عظیم و دوازده ساله است. حالا شما نگاه کنید به یک کشور. شما بهعنوان یک انسان، بهعنوان یک مدیر، بهعنوان یک رئیس و بهعنوان یک دلسوز، میخواهید کشوری داشته باشید که افراد آن از لحاظ استعداد، برجسته باشند؛ از لحاظ اخلاق، پاکیزه باشند؛ از لحاظ اقدام، شجاع باشند؛ از لحاظ فکر، دارای