این عشق، عشق مادی نیست، عشق هوسآلود نیست؛ این، عشق به خداست؛ این، عشق به ذات احدیت است؛ این، عشق به اصل وجود است که در همهی انسانها هست، نهادینه است؛ «
﴿فطرت اللَّه الّتی فطر النّاس علیها ﴾ ».[1] عوامل مادی، انگیزههای مادی، جاذبههای مادی، مانند خار و خاشاکی، زبالهای بر روی این گوهر اندوده میشود، وقتی ماه رمضان میآید، گویا نسیمی است که این زوائد را برطرف میکند، آن گوهر، خود را نشان میدهد و توجه به خدای متعال جان میگیرد. لذا در این ماه رمضان مثل اغلب ماه رمضانهای گذشته شاهد بودیم همهی مردم، انواع و اقسام سلائق، نوع رفتارهای گوناگون، نوع لباسهای گوناگون، در این مجالس بخصوص در شبهای مبارک قدر شرکت کردند، بهره بردند، استفاده کردند، اشک ریختند.
دل چو به آن قطره غماندود شد
بود کبابی که نمکسود شد
دیدهی عاشق که دهد اشک ناب
هست همان خون که چکد از کباب
[2]
«3»