ملتهای مسلمان، همه این کتاب آسمانی، این پیام آسمانی، این هدیه‌ی عظیم الهی را قبول دارند، چه چیزی بهتر از این وسیله‌ی اجتماع و اتحاد ؟ همه بنشینیم سر این سفره‌ی معنوی؛ همه استفاده کنیم از این مایه‌ی عزت و قدرت اسلامی و الهی.

ما دو غفلت داریم: یکی غفلت از این که قرآن وسیله‌ی اجتماع ما مسلمانهاست. دوم، غفلت از باور به مفاهیم قرآنی و اعتراف به آنچه که خدای متعال به ما در قرآن کریم وعده کرده است. وعده‌های الهی را هم باید باور کنیم. اگر وعده‌های الهی را باور کردیم، آن وقت راه به سوی عزت، به سوی وحدت، به سوی اقتدار در مقابل امت اسلامی باز خواهد شد، امت اسلام از عقب‌ماندگی نجات پیدا خواهد کرد. همین آیاتی که الان این استاد محترم مصری تلاوت کردند: « ﴿ان ینصرکم اللَّه فلا غالب لکم ﴾ »؛ ( ۱ ) اگر خدا شما را نصرت بکند، هیچ قدرتی بر شما غلبه نخواهد کرد. « ﴿و ان یخذلکم فمن ذالّذی ینصرکم من بعده ﴾ »؛ ( ۲ ) اگر خدا شما را نصرت نکند، کمک نکند، کی به شما کمک خواهد کرد ؟ یک سطر درخشان است. این را ملتها بنویسند، پرچم کنند، بزنند جلو چشمشان، بالای سرشان. « ان ینصرکم‌اللَّه فلا غالب لکم »؛ اگر خدا شما را یاری کند، هیچ قدرتی بر شما غلبه نمیکند. چه کار کنیم که خدا ما را یاری کند ؟ این یک مسئله است. چه کار کنیم که نصرت خدا شامل حال ما بشود ؟ این را هم خود قرآن به ما گفته: « ﴿ان تنصروااللَّه ینصرکم » ( ﴾ ۳ )، « ﴿و لینصرنّ‌اللَّه من ینصره » ( ﴾ ۴ )؛ شما خدا را نصرت کنید، دین خدا را نصرت کنید، برای خدا قیام کنید، خدا شما را نصرت خواهد کرد. هر جا ملتها برای دین خدا قیام کردند، نیروشان را