بیانات سال 90


ذات علم، اینجوری نیست. علم به طور طبیعی و ذاتی یک پدیده‌ی الهی است، یک نعمت الهی است، یک موهبت الهی است؛ هنر هم همین جور، قریحه‌های هنری هم همین جور؛ اینها همه موهبتهای پروردگار است. اختیار و انتخاب انسان است که این موهبتها را در راه درست یا در راه غلط قرار میدهد. انسان مادىِ بیخداىِ تمدن صنعتی اینها را در خدمت غیر خدا قرار داده، انسان خدائىِ الهىِ معنوىِ جمهوری اسلامی و دنیای اسلام میتواند همه‌ی اینها را در خدمت انسان قرار بدهد. این را باید هدف قرار داد، این را باید مورد توجه قرار داد. ما بایستی برجستگیهای جامعه را در خدمت معنویت انسان قرار بدهیم.

من آنچه که در پایان عرایضم - چون اذان نزدیک است - عرض میکنم، این است که خوشبختانه ما در سرتاسر کشور نشانه‌های وجود نبوغها و برجستگیها و برتریهای استعدادی را شاهدیم؛ این را باید قدر بدانیم. مسئولین کشور، از جمله واجبترین کارهایشان همین است. امروز در میان همین پیشنهادهائی که شد، یکی این بود که اساتید برجسته متمرکز بشوند، در جاهائی مورد توجه قرار بگیرند، از وجود اینها استفاده بشود؛ این کاملاً درست است. جوانهای برجسته همین جور. بنیاد نخبگان - که الحمدلله تلاشهای خوبی دارد - همین جور باید دنبال کند. ما بایستی این جریان نوآور جامعه را که به معنای واقعی کلمه مشغول خلاقیت است، تقویت کنیم. ان‌شاءالله این به آینده‌ی خوبی برای کشور منتهی خواهد شد.

من از دیدار امروز خوشحالم. همه‌ی شما برادران و خواهران عزیز را به خدا میسپارم. از این کتابها و نوشته‌ها و مدالی ( ۲ ) که شما عزیزان، اینجا به ما

«10»