بیانات سال 91
پانزدهم رمضان ۱۴۳۳ بسم‌اللّه‌الرّحمن‌الرّحیم مثل همیشه، دوستان عزیز شاعر، شب عید ما را عیدتر و شیرین‌تر کردید؛ ان‌شاءاللّه موفق باشید. شعرهائی که خوانده شد، غالباً شعرهای خوبی بود؛ بعضی دارای برجستگیهائی هم بود. امیدواریم ان‌شاءاللّه کاروان شعر، بخصوص شعر غزلی در کشور با سرعت، با دقت، با جهتگیرىِ درست پیش برود و به برکت شعرهای شماها، کشور عزیز ما و زبان فارسی بار دیگر بتواند هدیه‌ی باارزش خودش را به تمدن جهانی و فرهنگ جهانی، مخصوصاً فرهنگ منطقه‌ای، اهداء کند. دو سه تا نکته‌ی کوتاه را من عرض میکنم. یکی اینکه شعر در کشور ما خوب پیش رفته؛ منتها یک نکته‌ی اساسی وجود دارد؛ شعر باید در خدمت ارزشها باشد. من انکار نمیکنم که شعر آئینه‌ی احساس شاعر است و شاعر حق دارد احساس خود را، احساس شاعرانه‌ی خود را، درک شاعرانه‌ی خود را در قالب اشعاری که قریحه‌ی سرودن آن را خدا به او داده، بریزد و ارائه کند - این را من کاملاً قبول دارم - منتها شعر به عنوان یک هنر والا، یک هنر برتر، به عنوان یک نعمت بزرگ الهی، یک مسئولیتی دارد؛ وظیفه‌ای هم دارد. غیر از بیان احساسات، شعر مسئولیتی هم دارد. به نظر من آن بیانات در دیدار شاعران در سالروز میلاد امام حسن مجتبی علیه‌السلام