اگر در کارْ نگاه تخصّصی و عالمانه نباشد، دچار مشکل خواهد شد؛ یعنی یا موازی‌کاری میشود یا کارْ غلط انجام میگیرد؛ بنابراین باید نگاه عالمانه در آن وجود داشته باشد؛ و این هم جز با حضور پزشکان و اساتید و مانند اینها امکانپذیر نیست. همچنان که اگر چنانچه جنبه‌ی مردمی آن قطع بشود، باز این کار - همین‌طور که گفتیم - به نتیجه‌ی نهایی نخواهد رسید و حضور ائمّه‌ی محترم جمعه یقیناً در این قضیّه مؤثّر است. منتها سعی کنید مانع بشوید از اینکه [ کار ] به سمت یک تشکیلات بسته‌ی اداری حرکت کند، یعنی به این توجّه بکنید؛ اگر چنانچه کار شکل اداری پیدا کرد، از آن حالت انعطاف و پویایی و نشاط خواهد افتاد. کار اداری دارد در جای خودش انجام میگیرد: وزارت بهداشت و درمان هست، دستگاه‌های گوناگون هستند ... ان‌شاءالله خدای متعال هم کمک خواهد کرد.

... مشوّق واقعی همین است که ببینند کار پیش میرود ... یعنی کار را جوری پیش ببرید که آن کسی که خیّر است و دارد کمک میکند و دارد پول میدهد و دارد وقت میگذارد یا ذهنش را، فکرش را، در خدمت این کار میگذارد، وقتی نگاه میکند به واقعیّت کار، ببیند این کار پیش رفت؛ این بزرگ‌ترین مشوّق است. آن وقت وقتی این شد، رضای خدای متعال هم البتّه هست؛ ما هر کاری که برای خدا بکنیم، هیچ چیز از دست نخواهیم داد؛ یعنی در میزان الهی، پَرِ کاهی هم حذف نمیشود، از نظر دور نمیماند؛