در آن هنگامه‌‌ی دشوار که فرمان به آب افکندن صندوق حامل نوزاد داده شد، خطاب الهی وعده فرمود که: « ﴿انّا رادّوه الیک و جاعلوه من المرسلین » ﴾ .( ۱ ) تحقق وعده‌‌ی اول که وعده‌‌ی کوچکتر و مایه‌‌ی دلخوشی مادر بود، نشانه‌‌ی تحقق وعده‌‌ی رسالت شد، که بسی بزرگتر و البته مستلزم رنج و مجاهدت و صبر بلندمدت بود: « ﴿فرددناه الی امّه کی تقرّ عینها و لا تحزن و لتعلم انّ وعد الله حقّ » ﴾ .( ۲ ) این وعده‌‌ی حق، همان رسالت بزرگ است که پس از چند سال تحقق یافت و مسیر تاریخ را تغییر داد.

نمونه‌‌ی دیگر، یادآوری قدرت فائقه‌‌ی الهی در سرکوب مهاجمان به بیت شریف است، که خداوند به وسیله‌‌ی پیامبر اعظم، برای تشویق مخاطبان، به امتثال امرِ: « ﴿فلیعبدوا ربّ هذا البیت » ( ﴾ ۳ ) به کار میبَرد و میفرماید: « ﴿أ لم یجعل کیدهم فی تضلیل » ﴾ .( ۴ )

یا برای تقویت روحی پیامبر محبوبش و باور وعده‌‌ی: « ﴿ما ودّعک ربّک و ما قلی » ﴾ ، ( ۵ ) از یادآوری نعمت معجزگون: « أ لم یجدک یتیما فأوی. و وجدک ضالّا فهدی » بهره میگیرد. و چنین نمونه‌‌هائی در قرآن بسیار است.

آن روز که اسلام در ایران پیروز شد و توانست دژ آمریکا و صهیونیزم را در یکی از حساسترین کشورهای این منطقه‌‌ی بسیار حساس فتح کند، اهل عبرت و حکمت دانستند که اگر صبر و بصیرت را به کار گیرند، فتوحات دیگر پیدرپی فرا خواهد رسید؛ و فرا رسید.