بیانات سال 95
1395 / 06 / 16 بسم‌الله‌الرّحمن‌الرّحیم بعد از سه ماه و چند روزى که درس تعطیل بود و بحثهاى حوزه‌ها تعطیل بود، حالا بحمدالله باز خدمت آقایان رسیدیم و بناى بر مباحثات و بحث فقهى داریم. در این خلال، ماه رمضان بود و این تابستان گرم؛ بعضى به معناى حقیقى کلمه حقیقتاً از ماه رمضان بهره بردند؛ چه به‌خاطر اعمال ماه رمضان، روزه‌ى روزهاى گرم و بلند ماه رمضان، به‌خاطر دعاهاى ماه رمضان، خشیت و تضرّع و خشوع و مانند اینها و چه به‌خاطر فعّالیّتهایى که انجام دادند؛ تبلیغ کردند، احکام دین گفتند، بعضى‌ها مسافرت کردند، بعضى در خود تهران مشغول فعّالیّت بودند. بعضى از مجموعه‌ى شما و بقیه‌ى برادرانى که در تهران هستند واقعاً بهره بردند؛ بعضى‌هایمان هم نه، بهره‌ى زیادى نبردیم که بایستى متأسّف باشیم و به فکر جبران باشیم و جبران بکنیم. آنچه مهم است این است که طلبه‌ى دین، عالم دین و روحانى - به اصطلاح رایج - وظیفه‌ى خودش را در هر برهه‌اى از زمان تشخیص بدهد. اگر وظیفه تشخیص داده نشد، علم و تقوا و مانند اینها به درد نمیخورد؛ یعنى بجا مصرف نمیشود. مثل این است که انسان پول زیادى دارد امّا خبر از بیمارى فرزندش ندارد. خب، اگر میدانست که این بچّه بیمار است و احتیاج به بیانات در اوّلین جلسه درس خارج فقه در سال تحصیلى جدید