سَیَهدین. یا پیغمبر اکرم در غار ثور؛ إِلَّا تَنْصُرُوهُ فَقَدْ نَصَرَهُ اللَّهُ إِذْ أَخْرَجَهُ الَّذِینَ کَفَرُوا ثَانِیَ اثْنَیْنِ إِذْ هُمَا فِی الْغَارِ إِذْ یَقُولُ لِصَاحِبِهِ لَا تَحْزَنْ إِنَّ اللَّهَ مَعَنَا ؛( ۱۵ ) به اعتماد همین وعده‌ی الهی، پیغمبر اکرم میگوید « اِنَّ اللهَ مَعَنا »؛ ناراحت نباش، محزون نباش. پس هم خدای متعال این وعده را به طور قطعی داده است، هم اولیای الهی [ مانند ] حضرت موسی ٰ و پیغمبر اکرم این وعده را باور کرده‌اند و قبول کرده‌اند و به آن ترتیب اثر داده‌اند. و این یک حقیقت و یکی از سنّت‌های قطعیِ تاریخ است؛ این یکی از آن سنّت‌هایی است که « لَن تَجِدَ لِسُنَّةِ اللهِ تَبدیلا »؛( ۱۶ ) بلاشک این همیشه هست.

خب، حالا ما میخواهیم این معیّت را برای خودمان تأمین کنیم؛ راهش چیست ؟ مهم این است. این معیّت وجود دارد، امّا شرط دارد؛ برای همه نیست. در قرآن چند شرط گذاشته است برای این معیّت. در آخر سوره‌ی نحل [ میفرماید ]: اِنَّ اللهَ مَعَ الَّذینَ اتَّقَوا وَالَّذینَ هُم مُحسِنون ؛( ۱۷ ) تقوا. « اِنَّ ‌اللهَ مَعَ الصّبِرین‌ »( ۱۸ ) و « وَ اللهُ‌ مَعَ‌ الصّبِرین »( ۱۹ ) و « اَنَّ اللهَ مَعَ المُتَّقین » ‌ ( ۲۰ ) و « اَنَّ اللهَ مَعَ المُؤمِنین‌ »( ۲۱ ) و « وَ اِنَّ اللهَ لَمَعَ المُحسِنین »( ۲۲ ) در چند جای قرآن تکرار شده. ما وظیفه‌مان را از اینجا بفهمیم؛ من این را میخواهم عرض بکنم. هم دولت اسلامی - یعنی مسئولین دولتی، قوّه‌ی مجریّه، قوّه‌ی قضائیّه، قوّه‌ی مقنّنه - هم علما، وظیفه‌شان این است که تربیت ایمانی کنند این ملّت را؛ تربیت تقوائی کنند این ملّت را؛ تربیت صبر، تربیت احسان بین مردم و بین مؤمنین؛ ما باید مردم را این‌جوری تربیت