بیانات سال 97
بسم الله الرّحمن الرّحیم الحمدلله ربّ العالمین و صلّی الله علی محمّد و آله الطّاهرین. خدای متعال را سپاسگزاریم که به ما عمر داد، فرصت داد، یک ماه رمضان دیگر و یک بار دیگر این جلسه‌ی نورانی را زیارت کنیم و از فیوضات قرآن به قدر ظرفیّت خودمان بهره‌مند بشویم. از همه‌ی کسانی که تلاوت کردند، برنامه اجرا کردند و در آرایش معنوی این جلسه‌ی نورانی همکاری کردند، صمیمانه متشکّریم. خدا را سپاسگزاریم که روزبه‌روز قرآن و مفاهیم آن و شوق به آن و آموختن آن و حفظ آن و تدبّر در آن در کشور توسعه پیدا میکند و اینها از برکات انقلاب اسلامی است؛ ولی با این حال، ما از قرآن خیلی دوریم، ما با قرآن فاصله داریم؛ قرآن را پیش از این، در همه‌ی زندگی‌مان، در همه‌ی ذهنیّاتمان، عملیّاتمان، افکارمان، عزممان، رفتارمان بایستی هادی و ملجأ و امام خود قرار بدهیم؛ و این امروز متأسّفانه نیست؛ باید نزدیک بشویم به قرآن. شما جوانهای عزیز، اُنس با قرآن را و تدبّر در قرآن را روزبه‌روز بیشتر کنید؛ تلاوت قرآن را فراموش نکنید، تدبّر در قرآن را فراموش نکنید. در این خطبه‌ای که از امیرالمؤمنین ( علیه‌السّلام ) در اینجا خوانده شد، بیانات در محفل انس با قرآن کریم در حسینیه‌ی امام خمینی رحمه‌الله (۱)