دوران جهل و فریبِ جاهلیّت، طلوع کرد و جهان را روشن کرد؛ به تعبیر امیرالمؤمنین ( علیه‌‌الصّلاة‌والسّلام ): ﴿وَ الدُّنیا کاسِفَةُ النّورِ ظاهِرَةُ الغُرور ﴾ ^[1] حقیقت قضیّه همین است؛ دنیا، در تاریکیِ جهل و فریب فرو رفته بود، در آن دورانی که پروردگار عالم این نور را به بشریّت اهدا فرمود و عطا فرمود. امروز جسم مبارک پیغمبر در میان ما نیست لکن « ﴿اَرسَلَهُ بِالهُدى ٰ وَ دینِ الحَقّ ﴾ »^[2] دین او، هدایت او همراه ما است. اگر از این نور تبعیّت کنیم، اگر مشمول این تعبیر قرآنی باشیم که « ﴿وَاتَّبَعُوا النّورَ الَّذی أُنزِلَ مَعَهُ »، آن‌وقت نتیجه‌اش این است که « اُولئکَ هُمُ المُفلِحون »؛^[3] ﴾ تبعیّت از هدایت الهی و نوری که او آورد - که این نور، قرآن است و قرآن کتاب هدایت و کتاب نور است - تبعیّت از این هدیه‌ی الهی به وسیله‌ی پیغمبر اکرم به بشریّت، موجب این است که فلاح و رستگاری به بشر عطا بشود و عنایت بشود.

بشر دنبال فلاح است، دنبال رستگاری است. گرفتاری بشریّت از آغاز تا امروز، عبارت است از نبود عدالت، نبود رحمت، نبود هدایت. گمراهی‌های گوناگون بشر، زندگی را بر آنها دشوار کرده است. امروز هم بشریّت، محتاج همان سرچشمه‌ی نور است؛ امروز هم بشریّت، محتاج این است که به دعوت نبیّ اکرم - که دعوت حق است، دعوت