بیانات سال 98
واقعاً تعجّب میکنم که چطور اینها موفّقیّتهای کشور را ندیده میگیرند ! این پیشرفت عظیم علمی، این حرکت علمی‌ای که بخصوص در دو دهه‌ی اخیر - در حدود هفده هجده سال اخیر، از اوایل دهه‌ی ۸۰ - در کشور به وجود آمده و سهم ایران را در تولید علم در دنیا چقدر بالا برده، و توانایی‌های عملی را جلوی چشم همه قرار داده، می‌بینند، در عین حال آن دمدمه [1] و وسوسه‌ی یأس‌آفرین در آنها اثر میگذارد ! [ این ] مایه‌ی تعجّب است. اینکه من عرض میکنم پیشرفت علمی، ادّعای ما نیست - البتّه این را ما بارها در این جلسه، در سالهای مختلف عرض کرده‌ایم -[2] این اظهارات مراکز علم‌سنجی دنیا است که یک وقتی گفتند که سرعت حرکت پیشرفت ایران در علم، سیزده برابرِ متوسّط دنیا است. این چیز خیلی مهمّی است: شتاب پیشرفت علمی، سیزده برابرِ متوسّط عالم است. رتبه‌های علمی بالا را انسان ملاحظه میکند در یک بخشهایی که در رتبه‌های تک‌عددی -[ مثلاً ] در رتبه‌ی چهارم، پنجم، ششم - در بعضی‌ها هم در مجموع، در رتبه‌ی شانزدهم، پانزدهم در دنیا؛ این خیلی مهم است؛ این را نمی‌بینند، این موفّقیّتها را مشاهده نمیکنند. لذاست که یکی از عرایض ما این است: جوری برنامه‌ریزی بشود که