تعبیر میکند به « بَعث »؛ ﴿لَقَد مَنَّ اللهُ عَلَی المُؤمِنینَ اِذ بَعَثَ فیهِم رَسولًا ﴾ ؛ ^[1] ﴿هُوَالَّذی بَعَثَ فِی الاُمِّیّینَ رَسولًا ﴾ ؛ ^[2] ﴿وَ لَقَد بَعَثنا فی کُلِّ اُمَّةٍ رَسولًا ﴾ ؛ ^[3] نکته‌ی مهمّی است: « بَعث » است، برانگیختن است، یک حرکت معمولیِ درس‌آموز نیست. پیغمبری که در جامعه‌ای ظهور میکند، فقط این نیست که آمده تا یک چیزهایی را به مردم یاد بدهد؛ بله، « ﴿یُعَلِّمُهُمُ الکِتابَ وَ الحِکمَة » ﴾ ^[4] هست، « ﴿یُزَکّیهِم » ﴾ ^[5] هست امّا همه‌ی اینها در قالب یک بعثت است، در قالب یک حرکت عظیم است. بعثت یعنی برانگیختگی. جهت این برانگیختگی چیست ؟ سَمت و سوی این برانگیختگی چیست ؟ سَمت و سو عبارت است از همان که در خود قرآن باز مکرّر ذکر شده است: ﴿وَ لَقَد بَعَثنا فی کُلِّ اُمَّةٍ رَسولًا اَنِ اعبُدُوا اللهَ وَ اجتَنِبُوا الطّاغوت ﴾ ؛ ^[6] اوّلاً عبودیّت خدا، یعنی چهارچوب حیات را در خدمت اوامر الهی و نواهی الهی قرار دادن؛ و [ ثانیاً ] اجتناب از طاغوت.