از تهاجم، غصب، و ایراد ضربه به کشورهایی که میتوان به آنها به دلایلی و برای منافعی ضربه وارد کرد؛ این تفاوتش است.

ما هرگز در دوره‌ی جمهوری اسلامی هیچ جنگی را شروع نکردیم؛ دفاع، در جای خود محکم و قدرتمندانه؛ امّا حمله و تجاوز، ابداً ! در فلسفه‌ و منطق ارتش جمهوری اسلامی ایران و نیروهای مسلّحِ نظام جمهوری اسلامی ایران تجاوز وجود ندارد. امّا شما به ارتشهای کشورهای استکباری در همین صد سال اخیر نگاه کنید - که حالا این صد سال اخیر که میگویم، خود این حقیر بخش مهمّی از این صد سال را اطّلاع دارم، از نزدیک شاهد بودیم یعنی در زمان ما اتفاق افتاده - ردّ پای جنایات ارتشهای قدرتهای استکباری در این صد سال تقریباً در همه جای دنیا مشاهده میشود.

ارتش انگلیس در شبه قارّه‌ی هند یعنی در پاکستان و هندوستان و بنگلادش امروز، در بِرمه و در کشورهای کوچک اقیانوس هند، آن چنان جنایتی در همین قرن یعنی در قرن بیستم انجام داده است که واقعاً انسان از یادآوری آنها مشمئز میشود که اینها چطور با نیروهای نظامی به ملّتی تهاجم کردند. قلمهای عجیبی از کشتار دسته‌‌جمعی در اینجا وجود دارد؛ این فقط یک بخش از کار بود. ارتش انگلیس در منطقه‌ی شرق این کار را کرد؛ در طول این صد سال عین همین کارها را در غرب آسیا انجام دادند، عین همین کارها را در بخشی از شمال آفریقا انجام دادند؛ آن قدر جنایت کرده‌اند نسبت به ملّتها که هرگز از یاد ملّتها نخواهد رفت. البتّه سیاستمدارها - چه سیاستمدارهای خود آن کشورهای ضعیف و چه سیاستمدارهای کشور انگلیس - خواستند لابه‌لا ( ۲ ) کنند، یک‌ جوری به فراموشی بسپارند، [ امّا ] قابل به فراموشی سپردن نیست؛ در تاریخها ثبت شده و ثبت خواهد ماند.