خدای متعال گیاه زنده را منبع رزقِ همه‌جانبه‌ی آحاد مردم قرار داده؛ یعنی گیاه، هم منشأ خوراک است، هم منشأ دارو است، هم منشأ تنفّس است، هم منشأ جمال و زیبایی طبیعت و چشم‌نواز و دلنواز است؛ آسایش‌دهنده‌ی روح و نگهدارنده‌ی جسم انسان است؛ گیاه این [ طور ] است. بنابراین ایجاد گیاه زنده و حفظ گیاه زنده یک وظیفه‌ی عمومیِ همه‌ی انسانها است، چون انسانها همه به گیاه وابسته هستند. به همین جهت است که تأکید میکنیم، همیشه هم تأکید کرده‌ایم که تخریب جنگلها، تخریب محیط ‌زیست و نابود کردن رویشهای گیاهی و درخت و سبزه‌ی روی زمین، تخریب منابع ملّی است و ضربه‌ی به منافع عمومی جامعه است؛ همه بدانند، این که یک بخشی از جنگل را تخریب کنند، ویران کنند برای اینکه فرض کنید یک ساختمانی، یک مرکزی بسازند، این قطعاً به ضرر است. در یک موارد اضطراری البتّه اشکال ندارد، امّا به طور طبیعی این بدون شک ضرر به ملّت و ضرر به منافع ملّی است. این را باید همه توجّه داشته باشیم که مسئله‌ی محیط ‌زیست یک مسئله‌ی تشریفاتی و تزئینی نیست؛ بعضی خیال میکنند مسئله‌ی محیط ‌زیست یک مسئله‌ی تزئینی است و در حاشیه‌ی کارهای بعد و در درجه‌ی دوّم کارهای اساسی کشور است؛ این ‌جور نیست. حفظ محیط ‌زیست جزو اساسی‌ترین و لازم‌ترین کارهای کشور و مؤسّسات کشور است. یکی از کارهای جدّیِ حفاظت از محیط ‌زیست، مسئله‌ی آب و خاک است. خیلی‌ها غافلند از اینکه آب و خاک دو ثروت عظیم ملّی است، دو ذخیره‌ی حیاتی همه‌ی ملّتها است در همه‌ی کشورهای

«2»