در اسلام، به جهت کار خیلى توجّه شده است. مثلاً در عبادات که شما ملاحظه کنید، میگویند در عبادت باید قصد قربت کرد. «قصد قربت» یعنى همان جهت‌گیرى؛ یعنى کار را انسان براى خدا انجام بدهد و در جهت رضاى الهى باشد. شاید ظاهر کار و شکل مادّى کار خیلى هم فرق نکند، [امّا] روح کار فرق میکند. حالا مثلاً به عنوان یک مثال، در شرع مقدّس مستحب است که انسان در روز جمعه غسل جمعه بکند؛ خب، به ذهن انسان میرسد ــ قاعدتاً همین‌جور هم هست ــ که اصل تشریع غسل جمعه براى نظافت است و براى این است که هر انسانى لااقل هفته‌اى یک بار تن خود را شست‌وشویى بکند و نظافت را که در اسلام خیلى اهمّیّت دارد، به این وسیله تأمین کند؛ این‌جور به نظر انسان میرسد، قاعدتاً درست هم هست؛ ولى شما اگر در روز جمعه، حالا که غسل جمعه را خداى متعال تشریع کرده است، بروید یک ساعت در یک حوضى یا استخرى غوطه بخورید، دست‌وپا تکان بدهید، بدنتان را صابون هم بزنید امّا نیّت غسل جمعه نکنید، آن ثوابى را که شارع مقدّس براى غسل جمعه معیّن کرده به شما نخواهند داد. صورت کار همان صورت کار است، شست‌وشو است، هدف ظاهرىِ آن هم در هر دو جا نظافت است ــ هم در غسل جمعه، هم در یک غوطه‌خورى معمولى ــ امّا غسل جمعه یک چیزى اضافه دارد؛ آن عبارت است از هدف و جهت؛ جهت چیست؟ براى خدا کار را انجام دادن.

«4»