بیانات سال 1375
مثلاً فرض بفرمایید، پایهى هر نظامى و هر زندگى فردىاى بر امید است؛ امید را در دلهاى مردم متزلزل نکنید. این یکى از حرفهاى ما است. جورى حرف نزنید که وقتى یک نفرى، جوانى، پیرى نگاه میکند به افق خودش، افق را تیره و مهآلود ببیند. چرا این کار را میکنید؟ اینجور که نیست؛ ایران که افق مهآلود ندارد؛ ایران که افق تیره ندارد؛ این ملّت، ملّتى است که با همهى مشکلات بزرگ، در طول قرنها، دستوپنجه نرم کرده و بر همه هم فائق آمده، ولو بعد از گذشت مدّتها. ما افق تیرهاى در کشور نداریم. امروز آمریکا جلوى ما سینه سپر کرده، خب کرده باشد؛ اسرائیل سگدو میزند در صحنهى بینالمللى، خب بزند، اهمّیّتى ندارد براى ما؛ مثلاً فلان جنس گران شده، خب شده باشد، یک وقتى هم ارزان خواهد شد؛ یعنى وضع نابسامانى اگر در هر زمینهاى به وجود مىآید، نباید مجوّز این بشود که ما فروغ امید را در دلها بمیرانیم؛ این نمیشود، این جایز نیست.