بدیهى است که هر ملّتى براى تأمین سعادت و عزّت خود نیازمند به حرکت سازندگى در کشور خود میباشد. مشکل ملّتهایى که نمیتوانند با تلاش سازنده، کشور خود را از حضیض2 فقر و وابستگى و تبعیض و فساد سیاسى و اخلاقى نجات دهند، آن است که سازندگى را با فراموش کردن اصول ارزشى و اخلاقى و دینىِ صحیح طلب میکنند و به دنبال سراب سازندگى، خود را در دام بیگانگان یا در ورطهى فساد مالى و سیاسى و اخلاقى مىافکنند. نتیجه آن است که به نام پیشرفت ظاهرى کشور، انسانیّت و شرف و استقلال خود را از دست میدهند و غالباً حتّى به سازندگى پایههاى مادّى کشور خود هم توفیق نمىیابند و دنیا و آخرت و مادّه و معنى را یکجا فداى غفلت خود میکنند.