بیانات سال 1375
بسماللّهالرّحمنالرّحیم
الحمد للّه ربّ العالمین و الصّلاة و السّلام على سیّدنا و نبیّنا ابىالقاسم محمّد و على آله الاطیبین الاطهرین المنتجبین سیّما بقیّة اللّه فى الارضین.
هفتمین سالگرد درگذشت جانسوز امام بزرگوار ما که تجدید یک خاطرهى بسیار تلخ براى ملّت ایران و دیگر مسلمانان جهان است، عرصه و صحنهاى است براى اینکه ملّت ایران احساسات خود را نسبت به امام بزرگوار خود و رهبر کبیر راحل خود نشان بدهد. آنطورى که احساس میشود و به چشم مىآید، این مراسم هر سال، از سالهاى قبل پُرشورتر و عظیمتر و پُرمعناتر است؛ معناى این مطلب آن است که ملّت ایران علىرغم دشمنان امام و دشمنان انقلاب، راه امام و راه انقلاب را رها نکرد؛ و امام به کورى چشم دشمنانش پیروز شد. دو [جور] پیروزى هست؛ یک پیروزى، پیروزىاى است که انسان خودش آن را میبیند که آن همین تشکیل حکومت و نابود کردن دشمنان انقلاب بود و امام این را به چشم مبارک خود مشاهده کرد؛ یک پیروزى ــ که از این پیروزى مهمتر است ــ پیروزى ماندگار است، پیروزى فکر است، پیروزى راه و مدّعا است؛ که این همان پیروزىاى است که انبیاى الهى با وجود اینکه در دوران حیات، آنهمه مرارت را تحمّل کردند، بالاخره به آن نائل شدند؛ این پیروزى، پیروزى فکر و ایده و راه یک انسان بزرگ و متفکّر است؛ امام به این پیروزى هم رسید. این استمرار خاطرهى آن بزرگوار و پُرشور شدن هر سال این جلسه بدین معنا است.