خب، آنچه جمع‌بندى این دو کلمه حرف میشود ــ که البتّه این جمع‌بندى قابل گسترش و فکر کردن است ــ این است که در نهضت عاشورا یکى از خطوط روشن، بلکه خطّ نشان آن، عبارت است از استقامت امام حسین؛ حرف دوّم این است که امام بزرگوار ما (رضوان اللّه تعالى علیه) همین خطّ نشان حسینى را در نهضت خود، در منش خود و در زندگى خود انتخاب کرد؛ و لذا توانست جمهورى اسلامى را بیمه کند، توانست دشمن را از تهدید و از فشار منصرف کند؛ چون به دشمن تفهیم کرد که فشار اثرى ندارد، تهدید اثرى ندارد، حمله اثرى ندارد؛ این حرکت و این رهبر، کسى نیست که با این حرفها از این راه برگردد؛ این دو حرف، جمع‌بندى آن چیزى است که عرض کردم.

«12»