اگر شما قانون تصویب نکنید، دولت میتواند دست روى دست بگذارد و بنشیند، بگوید من کارى ندارم بکنم؛ البتّه دولت چنین کارى را نخواهد کرد؛ دولت، کمک مجلس، پشتیبان مجلس و در واقع با لوایح خود، با پیشنهادهاى خود و با کارشناسى خود راهاندازندهى مجلس است. خب بحمداللّه امروز دولت، دولتى کارآمد و مسئولین دولتى، مسئولین دلسوزى هستند. باز هم من میتوانم عرض بکنم که در طول تاریخ ایران، ما مجموعهى وزرائى مثل وزرائى که امروز داریم، هیچ وقت نداشتهایم. مجموعهى ادارهکنندگان اجرائى کشور هیچ وقتى در هیچ دورهاى از ادوار مثل آنچه امروز در اختیار این ملّت است، وجود نداشته است. در مجموع ادوار کشور، در رأس قوّهى مجریّه، انسانى که از همهجهت مورد تأیید و ستایش باشد، مثل رئیسجمهور12 امروزمان، هرگز نداشتهایم. اینها در جامعهى ما حقایق و واقعیّاتى است که وجود دارد؛ این چیزها تکلیف همه را روشن میکند؛ بارها را سنگین میکند. اگر رئیسجمهور ما آدم کارآمدى نبود، اگر آدم پُرکارى نبود، اگر آدم داراى احساس مسئولیّتى نبود، اگر بینش دینى نداشت، اگر در راه خدا مجاهدت نکرده بود و مانند اینها، حالا مجلس هر چه هم قانون خوب تصویب میکرد، چه فایده داشت؟ وقتى مجرى وجود نداشته باشد، قانون فایدهاى ندارد. پس وجود مجرى خوب مثل وجود دستهاى کارآمد و بازوان توانا است.