همان‌طور که امام یک وقتى فرمودند،6 اگر این جوانها نبودند و این انقلاب پیروز نمیشد، حالا ماها این فرصت و این افتخار را نداشتیم که بخواهیم مسئولین کشور باشیم و پیش خداى متعال براى خودمان اجر و پیش مردم و پیش تاریخ، افتخار درست کنیم و شما این خدمات را ارائه بدهید به این مردم؛ درحقیقت شما مسئولین کشور و همه‌ى ما این را مدیون کسانى هستیم از آحاد مردم، بخصوص ایثارگرانِ از مردم که با جان خودشان، با توان خودشان، با زحمات خودشان این امکان را براى ما فراهم کردند. اگر این ایثارگرى‌ها نبود، حالا معلوم نبود که کشور تمامیّت ارضى داشته باشد یا نه، امنیّت داشته باشد یا نه، دشمن در داخل کشور ما باشد یا نه؛ و آیا چنین امکانى وجود داشته باشد که کسى بتواند براى کشور کار کند، تلاش کند و سازندگى‌اى براى کشور به وجود بیاورد یا نه. این دیکته میکند بر ما و واجب میکند که در همه‌ى مراحل مواظب باشیم، مراقب باشیم و نگذاریم حقّ طبقات ایثارگرِ کشور مثل خانواده‌هاى شهدا، مثل جانبازها، مثل رزمندگان و کسانى که در راه خدا واقعاً جهاد کردند، زحمت کشیدند، خداى نکرده ضایع بشود. به بعضى از حرفها و نِقهایى که گاهى گوشه‌کنار زده میشود، آن هم از سمت کسانى که براى این انقلاب و براى جنگ هیچ گونه دلسوزى‌اى نداشتند و در میدانهاى خطر، هیچ گونه تلاشى نکردند ــ که گاهى نِقهایى میزنند که چرا در دانشگاه، چرا در وزارتخانه‌ها، چرا در فلان جا مثلاً فرض کنید که به خانواده‌هاى شهدا یا به ایثارگران یا به بسیجى‌ها یا مانند اینها امتیاز میدهند ــ اعتنائى نکنید. آنچه به عنوان امتیاز که بحمداللّه امروز قانونى هم هست، به اینها داده میشود، زیادتر از آنچه آنها مستحقّش هستند نیست بلکه بمراتب واقعاً در مقابل آنچه دستاورد تلاش آنها است، کمتر هم هست.

«20»