امیرالمؤمنین یک جمله‌ى ابدى دارد که درباره‌ى همه‌ى انسانها است؛ میفرماید: این انسانى که در مقابل شما است و وجود او براى شما مطرح است، یا برادر دینى تو است، یا شریک خلقتى تو است؛4 انسان است. همه‌ى انسانها باید با هم متّحد باشند، همه‌ى انسانها باید با هم مهربان باشند؛ مخصوص یک دسته و یک گروه نیست. لذا در اسلام به مسلمانها دستور داده شده است که حتّى با کسانى هم که از لحاظ دین و عقیده برخلاف شما هستند، شما خوبى کنید: لا يَن‍هاكُمُ اللّهُ عَنِ الَّذينَ لَم يُقاتِلوكُم فِي الدّينِ وَ لَم يُخرِجوكُم مِن دِيارِكُم اَن تَبَرّوهُم وَ تُقسِطوا اِلَيهِم اِنَّ اللّهَ يُحِبُّ ال‍مُقسِطين؛5 این منطق اسلام است. یعنى با کسى که از لحاظ منطق فکرى هم با شما یکى نیست، [خوبى کنید؛] عقیده‌ى دیگرى دارد، باشد؛ مظهرِ سزا گرفتنِ به خاطر عقیده اینجا نیست و مرجعش [هم] شما نیستید. فَالحَکَمُ اللّهُ وَ المَوعِدُ القِیامَة؛6 این هم کلام امیرالمؤمنین (علیه الصّلاة و السّلام) است. شما با یک انسانى روبه‌رو هستید که یا با شما هم‌عقیده است و برادر شما است، یا هم‌عقیده نیست و در خلقت با شما شریک است. پس بنابراین اتّحاد، برادرى؛ یک استثنا فقط دارد که عبارت است از کسانى که در این حرکت صحیح، اخلال میکنند؛ با آنها بایستى آن وقت با شدّت برخورد کرد. اَشِدّاءُ عَلَی الكُفّار؛7 این شدّت، مال آنجا است. در دایره‌ى ملّت ایران، همه‌ى قشرهاى اجتماعى باید با این چشم به خودشان، به یکدیگر و به کشورشان و به هدفهاى این نظام مقدّس و این کشور اسلامى و این نقطه‌ى مورد امید مسلمانان دنیا نگاه کنند؛ با این چشم باید نگاه کنید؛ همه با هم برادر، همه با هم دوست، همه با هم مهربان، همه داراى حقوقى در مقابل اراده‌ى الهى و قانون الهى که بر این کشور حاکم است.

«6»