اوّلین چیزى که در این اجتماعات متراکم ــ که بحمداللّه در کشور ما کم هم نیست این‌جور اجتماعات، که همه‌ى قشرها در کنار هم مى‌نشینند، با یک هدف حرکت میکنند و یک شعار را میدهند ــ به نظر میرسد، این جلوه‌ى زیباى وحدت و همدلى و جمعیّت است؛ این، آن چیزى است که ملّت ایران خیلى باید قدر آن را بداند. هر چه ملّت ایران به دست آورده است، بر اثر همین وحدت و جمعیّت و همدلى و همگامى قشرهاى مختلف، مردم مناطق مختلف و اقوام مختلف است. در دین مقدّس اسلام، «وحدت» یک اصل اساسى است؛ از ذات مقدّس بارى‌تعالى که اصل وحدت و مظهر وحدت و یکتایى است بگیرید، تا آثار این وحدت که توجّه همه‌ى عالم وجود به سمت آن مرکز عظیم و عالى است که «كُـلٌّ اِلَين‍ـا راجِعون»،1 همه به سمت ذات مقدّس پروردگار حرکت میکنند؛ اِلَی اللّهِ المَصير؛2 حرکت آفرینش به سمت وجود مقدّس بارى‌تعالى (عزّ شأنه) است. در بینش اسلامى، حرکت و صیرورت انسان و بقیّه‌ى موجودات آفرینش به سمت پروردگار است. یعنى با وجود اینکه اجناس، مختلف است، انواع، مختلف است، انگیزه‌ها بظاهر مختلف است، جاهاى جغرافیایى، گوناگون و مختلف است، عناصر تشکیل‌دهنده‌ى موجودات با یکدیگر تفاوت دارد، امّا على‌رغم این تنوّع ظاهرى، همه‌ى آفرینش مثل یک کاروانى است که دارد به [سمت] یک مقصد حرکت میکند و آن مقصد، خدا است. سعادت هر انسانى این است که آن مقصد را بشناسد و رفتار اختیارى خود را با آن تطبیق بکند. بدبختى و روسیاهى هر انسان در این است که آن مقصد را نشناسد و رفتار فردى او، احساسات او، عملکرد او در جهت این حرکت عمومى و یکسان و جهان‌شمول قرار نگیرد؛ که ضربه‌اش را هم خواهد خورد.

«2»