خب، پس ملّت ایران شعار مبارزه‌ى با استکبار را باید به عنوان یک پرچمى و یک مشعلى حفظ کند؛ چرا؟ چون اگر این عَلمِ برافراشته حفظ نشود و این شعار افسرده بشود و گم بشود، راه ملّت گم خواهد شد. یک استدلال واضحى دارد: دشمنىِ آن دشمن، آشکار است ــ براى اهل بصیرت که مخفى نیست ــ ولى خب دشمن آشکار هم با وجود اینکه دشمنى‌اش آشکار است، شیوه‌هایى دارد براى فریب، و غالب ملّتهایى که فریب خوردند و دولتهایى که اشتباه کردند، از اینجا اشتباه کردند که روشهاى دشمن را درست نشناختند. اگر چنانچه ما روشهاى دشمن را نشناختیم و مبارزه‌ى با دشمنى که میخواهد ما را نابود کند، فراموشمان شد، بدیهى است که راهى را خواهیم رفت که دشمن مى‌پسندد. خب معلوم است راهى که دشمن بپسندد، یعنى چه؛ یعنى راه نابودى، راه ویرانى، راه فساد. پس مبارزه‌ى با استکبار یک شعار همیشگى است. منتها مطلب اساسى این است که یک ملّت هوشمند همیشه برخورد با شعارها را درست انتخاب میکند. یک وقت یک شعارى را انسان دائم بر زبان جارى میکند، تکرار میکند، فقط همین؛ این کارِ زیادى نیست؛ یک وقت شعار را میشکافد، در آن تعمّق میکند، بر اساس آن کار انجام میدهد؛ این درست است.

«7»