مساجد را بايد ملّت ايران مغتنم بشمارند و پايگاه معرفت و روشن‌بينى و روشنگرى و استقامت ملّى به حساب بياورند. خطا است اگر کسى خيال کند در مسجد فقط چند رکعت نماز ميخوانند و بيرون مى‌آيند و [بگوید] اين چه تأثيرى دارد. اين‌جور نيست. اوّلاً همان چند رکعت نماز هم اگر با چشم بصيرت نگاه شود که خيرالعمل و فلاح است، به زبان مُشَرِّع2 مقدّس نماز و اذان، خودِ همان نماز هم مايه‌ى برکات زيادى ميشود. نماز، يک ملّت را به قيام للّه وادار ميکند؛ نماز انسانها را از فساد دور ميکند، به خلوص و فداکارى نزديک ميکند؛ علاوه بر اينکه مسجد فقط براى نماز نيست. در مسجد انواع عبادات هست؛ از جمله‌ى آن عبادات، تفکّر است که «تَفَکُّرُ ساعَةٍ خَيرٌ مِن عِبادَةِ سَنَة»،3 يا در بعضى از روايت «مِن عِبادَةِ سَبعينَ سَنَة»؛4 فکر کردن درست. اين فکر را افراد مسجدبرو، به وسيله‌ى شنيدن سخنان عالِم دين و فقيه به دست مى‌آورند. بنابراين هم مدرسه است، هم دانشگاه است، هم مرکز تفکّر و تأمّل است، هم مرکز تصفيه‌ى روح است، هم مرکز خلوص است، هم مرکز اتّصال بنده به خدا و ارتباط زمين و آسمان است؛ جايى است که انسان، خود را به منبع لايزال فيض و قدرت وصل ميکند؛ انسان خود را در مسجد به خدا متّصل ميکند. بنابراين قدر مساجد را بايد دانست، در مساجد بايد حضور پيدا کرد.

«4»