بیانات سال 1375
و سوّمین توصیه آن توصیهى همیشگى ما است: کسى را بنویسند که وقتى انسان اسم او را مینویسد روى کاغذ، بشود قصد قربت کند؛ یعنى واقعاً کسى را که براى خدا و براى دین بشود فرستاد به مجلس، او را بفرستند به مجلس؛ چون این اهمّیّت دارد. ملاحظات و رودربایستىها را اینجا باید کنار بگذارند. اینجا باید ببینند که خداى متعال را چه چیزى راضى میکند، آن را [عمل کنند]؛ چون مجلس مهم است، و مسئلهى مجلس مسئلهى کوچکى نیست و سرنوشت ملّت است.