این نشان‌دهنده‌ی آن است که در میدان عظیمی، در محشر وسیعی که همه‌ی انسانها از اوّلین و آخرین جمع شده‌اند، وقتی خدای متعال میخواهد دو انسان را از مجموع همه‌ی انسانها انتخاب کند و به عنوان مَثَل و نمونه آنها را معرّفی کند، دو زن را انتخاب میکند، نه دو مرد را؛ و نه یک مرد و یک زن را. رازهایی هست در این کار. پس در عرصه‌ی اوّل، یعنی عرصه‌ی رشد معنوی و تعالی روحی و نفسانی انسان، میان زن و مرد فرقی نیست؛ زن هم مثل مرد، مرد هم مثل زن میتوانند مدارج عالی معنویّت را و قرب به خدا را طی کنند. لذا در قرآن میفرماید: اِنَّ المُسلِمینَ وَالمُسلِماتِ وَالمُؤمِنینَ وَالمُ‍ـؤمِناتِ وَالقانِتینَ وَالقانِتاتِ وَالصّادِقینَ وَالصّادِقاتِ وَالصّابِرینَ وَالصّابِراتِ وَ الخاشِعینَ وَ الخاشِعاتِ وَ المُ‍ـتَصَدِّقینَ وَ المُ‍ـتَصَدِّقاتِ وَالصّائِمینَ وَالصّائِماتِ وَالحافِظینَ فُروجَهُم وَالحافِظـاتِ وَ الذّاکرینَ اللّهَ کثیرًا وَالذّاکرات ــ همه جا مرد و زن در کنار هم هستند ــ اَعَدَّ اللّهُ لَهُم مَغفِرَةً وَ اَجرًا عَظی‍ـمًا.4 این صحنه‌ی اوّل است که میان زن و مرد در این صحنه و در این عرصه هیچ تفاوتی نیست؛ نظر اسلام درباره‌ی تعالی معنوی مرد و زن.

«6»