من عرایضم را با این [مطلب] شروع میکنم که در دوران بازسازی کشور اسلامی، هم ملّت و هم مسئولین درصدد آن هستند که ایران بزرگ را، هم از لحاظ مادّی و هم از لحاظ نظم اجتماعی و هم از جهات معنوی بازسازی حقیقی بکنند؛ و بیشترین تکیه در این دوران بر نیروی انسانی است. یعنی اگر یک کشور میخواهد به معنای واقعی بازسازی بکند، باید بیشترین تکیه‌اش، بیشترین نگاهش و توجّهش به نیروی انسانی باشد. و وقتی که صحبت از نیروی انسانی است، باید توجّه کنیم که نصف جمعیّت کشور و نیمی از نیروی انسانی، بانوان کشورند و اگر بینش غلطی در مورد زن وجود داشته باشد، بازسازی ــ به معنای حقیقی آن و در سطح وسیع آن ــ شدنی نیست. هم خود بانوان کشور باید نسبت به موضوع زن از نظر اسلام دارای آگاهی کافی و لازم باشند تا بتوانند با اتّکاء به نظر والای دین مقدّس اسلام از حقوق خود به طور کامل دفاع کنند، هم همه‌ی افراد جامعه و مردان در کشور اسلامی باید بدانند که نظر اسلام در مورد زن، فعّالیّت زنان و حضور زن در عرصه‌های زندگی، تحصیل زنان، کار و تلاش اجتماعی و سیاسی زنان چیست؛ نقش زن در خانواده چیست؛ نقش زن در بیرون از خانواده چیست؛ نقش زن در فعّالیّتهای اقتصادی و اجتماعی و علمی و فرهنگی چیست. درباره‌ی همه‌ی اینها اسلام یک نظر روشن و صریحی دارد که اگر بخواهیم با نظر فرهنگهای دیگر از جمله فرهنگ غربی مقایسه بکنیم، نظر اسلام، هم مترقّی‌تر است، هم سابقه‌ی بینش اسلامی از آنچه امروز در غرب هست بیشتر است، و هم نظر اسلام موجب آبادی کشور، موجب صلاح و فلاح ملّت و موجب اعتلای هر چه بیشتر بانوان در کشور میشود.

«2»