مرد فقط در یکی دو مورد ــ که من یک مورد را تصریح میکنم، یکی دو مورد دیگر را تصریح نمیکنم ــ حق دارد به زن دستور بدهد و زن موظّف است که آن دستور را عمل کند. آن موردی که تصریح میکنم، این است که مرد میتواند از خروج زن از خانه بدون اجازه‌ی خود جلوگیری کند، به شرط اینکه در هنگام عقد ازدواج شرطی در این مورد انجام نگرفته باشد. اگر شرطی در بین نباشد، مرد میتواند مانع بشود. این یکی از آن رازهای دقیق احکام الهی است و این حق، فقط به شوهر داده شده است؛ به پدر داده نشده؛ پدر نمیتواند دختر خود را موظّف کند که اگر خواست بیرون برود، از او اجازه بگیرد؛ نه، پدر چنین حقّی ندارد، یا برادر چنین حقّی ندارد نسبت به خواهر؛ امّا شوهر این حق را نسبت به زن دارد. البتّه در هنگام صیغه‌ی عقد، زنها میتوانند شروطی را ذکر بکنند به عنوان شرط عقد ازدواج که هم زن و هم مرد آن شروط را موظّفند عمل کنند. اگر شرط کردند، بحث دیگری است امّا در درجه‌ی اوّل این‌جور است. یکی دو مورد دیگر هم هست که زن موظّف است در آن موارد از مرد اطاعت کند؛ همه‌ی اینها به خاطر طبیعت زن و مرد است.

«16»