بیانات و مکتوبات سال 1371
این جادّه‌ی سنگلاخی است. در این مسیر، همه‌ی عوامل بایستی کمک کنند به این حرکت؛ من عرضم این است. من میگویم «قصّه»ی شما هم باید به این راه کمک کند. آقا که دارند یک سریال نمایشی درست میکنند، یادشان باشد که این بایستی حرکت و سیری را که ملّت ایران شروع کرده، تسریع کند، تسهیل کند، کُند نباید بکند؛ در راه آن، مانع نباید ایجاد کند، مشکل‌تراشی نباید بکند؛ از همه بالاتر، نومید نباید بکند. ما آن وقتی خواهیم توانست این راه را بالا برویم که امید داشته باشیم. اگر بدانیم که میتوانیم و امیدوار باشیم که میتوانیم، حرکت خواهیم کرد. اگر آمدند به هزار و یک دلیل ثابت کردند که آقا! فایده‌ای ندارد، بیخود داری زحمت میکشی؛ خب امید در انسان خواهد مرد. وقتی که انسان امید نداشته باشد، قدم از قدم نمیتواند بردارد. ما در این نمایشها نومیدی نباید داشته باشیم؛ در این قصّه‌ها نومیدی نباید باشد؛ باید همیشه امید بدرخشد.