بشر نمیتواند در سایه‌ی بی‌عدالتی و رفتار ظالمانه و تجاوز و تعرّض و اتّکاء به قلدری و زور برای آنها که دارند زندگی بکند؛ این، زندگی نشد؛ این جهنّم است. انبیا آمده‌اند از محیط زندگی، بهشت بسازند؛ این هم عدل. البتّه اگر به چشم دقیقی نگاه کنیم، این دوّمی هم که هدف انبیا در قلمرو زندگی اجتماعی است، مقدّمه‌ای است برای رسیدن انسان به همان هدفی که در قلمرو فردی وجود دارد؛ یعنی تحوّل درونی؛ درست شدن؛ انسان صحیح شدن. هر شیئی را شما در دنیا ملاحظه بفرمایید، شکل صحیح آن، آن شکلی است که آن فایده‌ی مطلوب از آن عاید بشود. انسان که برای این نیامده است که به دیگران ضربه بزند، به دیگران حسادت کند، همه‌چیز را برای خود بخواهد و دیگران را محروم کند، از وجود او برای عالم و آدم، شر صادر بشود، به مسائل کوچک بچسبد، از ایدئال‌ها و آرمانها غافل بشود؛ برای اینها که انسان نیامده است؛ آمده است تا خوب باشد، مفید باشد، حرکت کند، به سمت کمال برود. اگر این‌جور شد و به این سمت حرکت کرد و راه او برای خودش و دیگران و حرکت او مفید بود، این، آن انسان تحوّل‌یافته است، آن انسانِ مُزکّیٰ است. این، هدفهای بعثت است.

«4»